Waarom Osteopathie werkt

De andere kijk op gezondheid

Osteopathie is een manuele geneeswijze voor met name chronische of medisch onbegrepen lichamelijke of mentale klachten. 

Een osteopaat behandelt een breed scala aan klachten, uiteenlopend van nek- rugpijn tot hoofdpijn en buikklachten. Bovendien helpt de osteopathie huilbaby's, spuugbaby's, baby's met reflux, schedelvervorming, voorkeurshouding en slaapproblemen. Vervolgens heeft de osteopathie ook nog eens een oplossing voor de wat oudere kinderen die moeite hebben met leren of lastig hun gedrag onder controle kunnen houden.

Zo, zo, nou, nou, dat is nogal wat. 

Het is dus eigenlijk niet zo verwonderlijk dat medici, maar ook patiënten wat sceptisch zijn. Immers, zoals doktoren graag willen aanhalen, therapieën die beweren alles te kunnen behandelen zijn vaak terecht te scharen onder het kopje kwakzalverij. Ziekte en gezondheid zijn complexe begrippen en het is naïef om te denken dat één drankje alles oplost. Dus een beetje begrip voor de huisarts, specialist en vereniging tegen kwakzalverij is wel op zijn plaats. Maar toch is de scepsis rond osteopathie onterecht en vooral gebaseerd op onbekendheid met de inhoud van het vak

Geen osteopaat zal beweren dat welke klacht dan ook simpel is en er is binnen de osteopathie ook niet één oplossing voor alle problemen.

Maar misschien moeten we eerst naar een andere vraag toe, namelijk; waarom werkt de gedegen onderzochte, wetenschappelijk aangetoonde, medische behandeling vaak niet? Sterker nog; waarom kan medische diagnostica zo vaak geen oorzaak vinden voor de klachten van zoveel patiënten?

Hebben al die patiënten dan daadwerkelijk psychische problemen, zoals vaak de conclusie luidt? Natuurlijk niet!

Het antwoord is simpelweg; niet alle lichamelijke klachten worden veroorzaakt door een fenomeen dat onder de pathologie valt. Met andere woorden, mensen kunnen klachten hebben zonder dat ze in regulier medische zin een aantoonbare ziekte hebben.

In die gevallen is de oorzaak van de klachten vaak een "anders functioneren" van één of meerdere organen en/of structuren. Wij osteopaten noemen dat dysfunctioneren. Er is niets kapot of zichtbaar veranderd, dus er is niets te zien op een röntgenfoto of een scan, maar deze dysfuncties beïnvloeden op subtiele wijze het functioneren van het lichaam en dus de gezondheid.

Terug dan naar de osteopathie. Omdat we klachten plaatsen in het kader van het dysfunctioneren van vaak meerdere organen, zoeken wij de oorzaak van die klachten vaak ergens anders dan waar de klachten zich presenteren en waar de arts, specialist en fysiotherapeut zoekt (overigens niets ten nadele van de fysiotherapie). Hierdoor zijn we wat beter instaat om de eigenlijke oorzaak van klachten te achterhalen en oplossen.

Daarnaast behandelt een osteopaat niet alleen de klacht, maar helpt het lichaam ook om zijn zelfherstellend vermogen weer optimaal te benutten. Dus een osteopaat behandelt een patiënt meer aan de bron van alle ellende, en het lichaam kan ook zelf, zichzelf gezond maken.

Osteopathie is door deze unieke kijk een belangrijke schakel in de zorgketen, maar wordt helaas hierin nog niet voldoende erkent. Artsen zijn sceptisch op een gesloten manier en dat is jammer. De osteopathie vult het medisch spectrum aan, daar waar aanvulling nodig is. Een osteopaat is geen arts en pretendeert dat ook niet te zijn. Een osteopaat doet, therapeutisch, niets wat een arts doet (medicatie voorschrijven en dergelijke), maar biedt patiënten die in de lacune van de medische wetenschap terecht zijn gekomen een waardevol perspectief.